Vandaag was ik in Amsterdam. Voor een tafeltje. Naar verluidt een bijzonder ding, dat mijn vriendin voor een relatief zacht prijsje via Marktplaats had gekocht. Ik werk op een halfuur rijden dus was volgens haar de aangewezen man om het tafeltje op te halen.
Huisnummer 47. Ik was driekwartier te vroeg dus ging een kop koffie drinken in de buurt. Levendige stad, Amsterdam. Overal wel mensen iets aan het doen of onderweg naar iets. Veel 45-kilometerautootjes, sommige overdwars in een parkeervak, andere op de stoep gezet. Ook op de stoep: een kinderzwembadje. Bij ons staat dat in de tuin, dacht ik.
Ik zat een tijdje bij een koffietentje met oude schoolstoelen en een hond, tot ik op de kaart las: order inside. Ik liep naar binnen. Het meisje dat aan het tafeltje naast mij zat liep ook naar binnen, zij werkte hier.
Ik bestelde een flat white en een tosti ham-kaas, het zou er zo aankomen. Ik moest twaalf euro afrekenen, wat me best veel leek – een gedachte die me dan weer irriteerde omdat ik me er een burgerman door voelde.
Het meisje zette mijn bestelling terloops op tafel en mompelde iets van alsjeblieft. Ze deed haar best om ongeïnteresseerd over te komen. Ik vroeg me af hoe ze mij zou zien, vast niet als Amsterdammer want ik heb nog van die oortjes met een snoertje eraan en droeg een eenvoudige spijkerbroek.
Ik luisterde een podcast. De presentatoren dropten nonchalant Engelse woorden tijdens het duiden van de huidige tijd op basis van persoonlijke ervaringen. Ze vonden dat er door Trump een klimaat gecreëerd was waarin mensen dachten dat het gewoon maar oké was om allerlei meningen te uiten. Ze complimenteerden elkaar met hun scherpzinnigheid. Verder waren ze ontstemd dat een bepaalde winkel ging sluiten.
Het was tijd om het tafeltje te halen. Ik belde aan bij 47hs. Na twee keer duwen op een bel met camera deed een man geïrriteerd open. Hij leek net wakker terwijl het toch echt al vier uur ’s middags was.
“Ik kom voor het tafeltje? Van Marktplaats?”
“Ik heb geen idee man.”
“47 toch?”
“Nee 47hs staat er toch.”
“Oh sorry.”
“Jajaja,” zei hij en gooide de deur weer dicht.
Ik had nog nooit van de toevoeging ‘hs’ gehoord.
Meteen links van 47hs nog een deur, met een intercom met drie knopjes. Ik wilde niet weer iemand wakker maken die niets met deze deal van doen had dus belde het telefoonnummer dat mijn vriendin had doorgestuurd. De verkoper zoemde de deur van het slot. Muffe gang, drie steile trappen. De jongeman deed open en samen liepen we nog twee steile trappen op.
“Dit is ‘m,” zei hij.
“Ziet er goed uit,” zei ik en tilde het kleine bijzettafeltje op om het van alle kanten te bekijken. Het was in feite een stuk metaal met een plankje erop geschroefd, rood geverfd.
“Er was al een prijs afgesproken toch?” zei hij. Zijn ogen stonden ongewoon dicht bij elkaar. Hij droeg hardloopkleren.
“Ja, negentig euro toch?” Met het tafeltje in mijn handen leek me dit ineens best een fors bedrag.
“Ja, ik zal een tikkie aanmaken.”
Ik keek de ruimte rond. Smaakvolle kunst aan witte muren, hoog plafond, grote lichtstraat.
“Mooie ramen,” zei ik, “maakt het lekker licht.”
“Ja we zijn er blij mee, eerst was het anders maar dit is beter.”
Hij liet een qr-code zien. Ik stuntelde een beetje met mijn telefoon. Hij keek op waarom het zo lang duurde.
“Bijna hoor. Ja, gelukt. Toch?”
“Yes, heb ‘m binnen.”
“Nou. Mooi.”
“Ja. Veel plezier ermee.”
“Dank je. Komt goed. Oké, nou, doei.”
“Ik loop nog even een stukje mee naar beneden.”
“Oh ja.”
We liepen de twee steile trappen af.
“Oké, nou fijne dag nog hè,” zei hij.
“Ja, dank je, jij ook.”
Buiten googlede ik hoeveel zo’n ding nou nieuw kost. Driehonderd euro zag ik staan op een site en zo stapte ik toch nog tevreden in de auto terug naar huis.
